Ik heb jarenlang veel geschilderd.
Voor mij was het niet zozeer met spirituele waarde.
Wel was ik veel bezig met symboliek, emotie etc.
Het is heerlijk om dat wat je bezighoud op papier of doek te kunnen zetten, soms met vingerverf en met je handen en armen er in mee te gaan.
Maar ook gewoon simpelweg om iets moois neer te zetten, wat je weer beweegt als je er later naar kijkt.
Ik ben eigenlijk gestopt doordat ik steeds meer vraag kreeg of ik iets voor iemand kon maken.
Hierin blokkeerde ik. Het is veel makkelijker om zonder eisen iets neer te zetten en als het resultaat niet mooi hoeft te zijn/ voor jezelf alleen een emotionele waarde heeft.
Met name het proces van het schilderen was voor mij zeer ontspannend, en verruimend.
Ik werkte veel met laagjes, waardoor je langzaam, na soms maanden, pas ging zien welke kant het op ging.
Soms werkte ik maar een half uurtje aan een werk, dan liet ik het drogen en ging weer verder.
Of na het luisteren van muziek of tijdens, om de essentie van die muziek op doek te krijgen
Daarnaast heb ik een kunstopleiding gedaan, waarin helaas het is afgestompt. Teveel moeten maken waar je niet achter staat.
Voor mij is schilderen eigenlijk altijd hetzelfde geweest als bijvoorbeeld schrijven.
Als kind groeide ik op op mijn vader's atelier. Het is er met de paplepel in gegoten.
Tegenwoordig schilder ik helemaal niet meer, ook ivm gebrek aan ruimte voor een ezel.
Maar ben wel vrij fanatiek met breien en naaien, iets wat heerlijk ontspannend is.
Daarnaast is het heel fijn als je dan later in mooie zelfgemaakte kleding loopt, of je nichtje in haar nieuwe trui ziet rondlopen
Toon bijdragen
