Veel van de grootste culturen in de Levant schijnen taalkundig verwant te zijn aan de Europese culturen, en veel van de theologische ideeën en ontwikkelingen lijken een soort mix te zijn van ontwikkelingen aan beide kanten van de Levant; Vedisch India en Arisch Iran tegenover Greco en Baltisch Europa.
Op basis van schriftsoorten kun je dit inderdaad wel vermoeden, de bestaande semantische kloof die bestaat tussen Semitische talen en zaken als Oudnoors of Slavisch maakt één-en-ander echter weer wat minder aannemelijk. Taalsyntactische overeenkomsten tussen Sanskriet en de Europese en Iraanse talen zijn wel vaker aannemelijk gemaakt maar Aramees of Fenicisch komen in dat rijtje niet voor, terwijl Fenicisch schrift meestal gezien wordt als de bron van bijna alle latere westerse schriftsoorten.
Het probleem met 'taal' is dat je het kunt spreken en kunt schrijven, het één doet een beroep op je gehoor terwijl het andere je gezichtsvermogen nodig heeft; bovendien zijn de met het gesproken en geschreven woord geassocieerde ontologische beelden meer een soort abstracte informatiebeelden die neigen naar iets dat bijna wiskundig lijkt.
Topic: De oorsprong van onze cultuur en beschaving. (gelezen 10309 keer)
