Sjamanisme.

[Metalen Mark ov Holland]

Metalen Mark, dat mag jij inderdaad vinden. In Mongolië ervaart men het echter anders. Bij de Duxa bijvoorbeeld, voor wie Tenger de grootste voorstelbare kracht is als zowel omnipresent als transcendent, is er sprake van een spirituele realiteit verscholen achter een op de voorgrond tredende fysieke realiteit. Ik ben het met je eens dat 'symbool' in deze context te beperkt is, tenminste zodra het begrip in een allegorische wijze wordt opgevat. Een icoon, dat anagogisch refereert, is wellicht een betere optie in een ontologie waarbij gebeurtenissen in de fysieke realiteit refereren naar fenomenen op een spiritueel vlak.

Ik wil nog wel even een opmerking over maken omdat er vanuit syncretisch oogpunt nog wel iets aan te vullen is. Ik denk oprecht dat de Altaïsche sjamanen uit het verleden zich met geen mogelijkheid hebben voor kunnen stellen hoe groot het universum is, de eerste schreden van hun cultuur in de kosmologie (let op: niet in de astrologie) is ten tijde van Tamerlane geweest die in Samarkand een observatorium en een soort universiteit heeft laten neerzetten. De veronderstelde almacht van Tengri mag door eenieder altijd groter verondersteld worden dan de afmeting van de kosmos maar dat blijft dan binnen het microkosmische domein van de spiritualiteitsbeleving hangen; de macrokosmische externe werkelijkheid wordt mijns inziens in zulke beschrijvingswijzen wel een beetje ondergeschoven. Ik streef persoonlijk altijd naar een koppeling met concrete, fysieke zaken: dat is waar we het in ons leven immers mee te stellen hebben. Om het maar even op een simpele manier te brengen: nadenken, redeneren en filosoferen wordt behoorlijk moeizaam zonder de inname van voedingsmiddelen.

[Zonnewolf]

Metalen Mark, dat mag jij inderdaad vinden. In Mongolië ervaart men het echter anders. Bij de Duxa bijvoorbeeld, voor wie Tenger de grootste voorstelbare kracht is als zowel omnipresent als transcendent, is er sprake van een spirituele realiteit verscholen achter een op de voorgrond tredende fysieke realiteit. Ik ben het met je eens dat 'symbool' in deze context te beperkt is, tenminste zodra het begrip in een allegorische wijze wordt opgevat. Een icoon, dat anagogisch refereert, is wellicht een betere optie in een ontologie waarbij gebeurtenissen in de fysieke realiteit refereren naar fenomenen op een spiritueel vlak.

Ik wil nog wel even een opmerking over maken omdat er vanuit syncretisch oogpunt nog wel iets aan te vullen is. Ik denk oprecht dat de Altaïsche sjamanen uit het verleden zich met geen mogelijkheid hebben voor kunnen stellen hoe groot het universum is, de eerste schreden van hun cultuur in de kosmologie (let op: niet in de astrologie) is ten tijde van Tamerlane geweest die in Samarkand een observatorium en een soort universiteit heeft laten neerzetten. De veronderstelde almacht van Tengri mag door eenieder altijd groter verondersteld worden dan de afmeting van de kosmos maar dat blijft dan binnen het microkosmische domein van de spiritualiteitsbeleving hangen; de macrokosmische externe werkelijkheid wordt mijns inziens in zulke beschrijvingswijzen wel een beetje ondergeschoven. Ik streef persoonlijk altijd naar een koppeling met concrete, fysieke zaken: dat is waar we het in ons leven immers mee te stellen hebben. Om het maar even op een simpele manier te brengen: nadenken, redeneren en filosoferen wordt behoorlijk moeizaam zonder de inname van voedingsmiddelen.

Sorry voor de late reactie. Ik heb het nogal druk de laatste tijd. Vakantie, het schrijven van essays etc.

Je syncretische invalshoek is zeer interessant. Met name je uitermate materialistische twist van de hermetische mantra 'as above, so below'. Een nogal zware op de ratio leunende inspanning lijkt mij.  Als ik het goed begrijp is de spirituele dimensie in je denken 'immanent' aan de materie of het fysieke. Dit doet sterk denken aan Spinoza zijn atheïstische en seculiere conceptualisatie van God die hij ontdeed van diens transcendente positie en immanent aan de 'natuur' of fysieke kosmos plaatste. Juist vanwege het gegeven dat je gedachten zowat op één lijn staan met de neo-materialistische tendensen in de hedendaagse filosofie, zoals in de materialistische lezingen van het werk van Deleuze, ontkom je niet aan een kritiek uit een meer metafysische en/of esoterische hoek.

Om alvast aan de retoriek van jouw vooronderstelde dualistische ontologie te ontkomen, lijkt het mij verstandig om de werking daarvan alvast te bespreken. In de dualistische ontologie van het Westen bestaat er enkel één realiteit waarvan meerdere sociaal-cultureel bepaalde interpretaties van bestaan. Het Westen, in de Modernistische zin, heeft altijd liggen claimen dat diens perceptie van de realiteit de meest natuurgetrouwe is. Haar perceptie zou zelfs het minst gedetermineerd zijn door een sociaal-culturele invulling. Cultuur? Nee, daar doen alleen de wilden aan! Uiterst strategisch, want elke bestaansopvatting die van die van het Westen afwijkt wordt als een epistemologie, een wereldbeschouwing bestempeld. Dus als ik je nu zou vertellen dat er andere ontologieën bestaan die in contrast staan tot je fysiek geïnspireerde conceptualisaties van de realiteit, dan zou het mij niet verrassen als je deze net zoals die van de Altaïsche sjamanen in de hoek zou smijten van een nogal op Kantiaanse wijze geformuleerde microkosmos. Wat nu als de rollen werden omgedraaid?

Platonisch en Neo-platonisch geïnspireerde ontologieën zouden jouw op de fysieke realiteit geïnspireerde spiritualiteit afschrijven als zijnde conceptualisaties die enkel steunen op een discursieve, analytische en van concepten afhankelijke 'modus van begrijpen'. Een dergelijke modus van begrijpen (modi intelligendi) zou vanuit deze ontologieën gezien, gegrond zijn in wat men een inauthentiek Dasein zou kunnen noemen. Inauthentiek omdat een dergelijke modus van bestaan (modi essendi) niet in eenklank is met een realiteit die niet materieel-fysiek van aard is, maar spiritueel waarbij de materie immanent aan het spirituele is. Maar hoe zit dat dan als men enkel het materiële ziet? Waar exact is dan die zogenaamde spirituele dimensie? De weltanschauung (let op: niet hetzelfde als wereldbeschouwing) die ten grondslag ligt aan dergelijke vragen is verankerd in een inauthentiek Dasein, oftewel een modus van bestaan met oogkleppen op. Vanuit 'onder andere' Platonisch en Neo-platonisch geïnspireerde ontologieën bestaan wel degelijk manieren van perceptie/begrijpen die de spirituele dimensie kan betrachten. Zulke modi intelligendi kennen echter geheel andere ontologische voorwaarden (Dasein) dan die van een "uitsluitend rationeel denkende mens". Bijvoorbeeld de modi essendi die aansluiten aan dat van een Gnosis waarbij het subject in diens perceptie participeert in het te kennen/begrijpen fenomeen. In principe gaat het hierbij om een uitermate anti-Kantiaanse wijze van begrijpen omdat een dergelijk subject het voor Kant onmogelijke weet te realiseren. Namelijk het waarnemen van de noumenale werkelijkheid. Dit in tegenstelling tot een discursieve wijze van begrijpen waarbij een ego cogito alles behalve participeert in het voor dit wetend subject te kennen fenomeen.

Laten we bijvoorbeeld kijken naar jouw "micro-kosmische domein van de spiritualiteitsbeleving". In de ontologie van Mulla Sadra, geïnspireerd op o.a. Plato en allerlei Neo-Platonische filosofen, sluit de spiritualiteitsbeleving direct aan wat we vanuit jou gezien de macro-kosmos zouden kunnen noemen. Eigenlijk is de tegenstelling nogal misleidend. Met name voor individuen in een samenleving die alles in dualistische termen opvat zoals deze vanuit het koloniaal-modernisme werden gedefinieerd De spiritualiteitsbeleving van Mulla Sadra, wat hij een 'knowledge by presence' noemt, heeft direct toegang tot de noumenale werkelijkheid. Het omzeilt de in de ratio en zintuigen verankerde vormen van perceptie/begrijpen en penetreert rechtstreeks in die dimensies waar Plato zijn archetypen resideren waar de bestaanden in de materiële wereld enkel schaduwen van zijn. Waar ik eigenlijk naartoe wil is dat vanuit o.a. Mulla Sadra jou fysiek geïnspireerde realiteitsopvatting niet op de spiritueel-ontologische onderlagen van de realiteit steunt, maar op het rein ontische. Vanuit een bovenstaande ontologie doet het er totaal niet aan toe in hoeverre de Altaïsche sjamanen wisten hoe groot de fysieke kosmos wel niet zou moeten zijn. Het zou dan de spirituele fundatie van de door ons ervaren materiële werkelijkheid zijn die op de voorgrond zou staan. Daar heeft men geen observatorium voor nodig, maar een sjamaan!

Net zoals de niet-Westerling vanuit de dualistische ontologie van het Westen altijd ongelijk zal krijgen, zo krijgt de discursieve, analytische en rationele denker altijd ongelijk in ontologieën zoals die van Mulla Sadra. Wie heeft er nu gelijk?

[Metalen Mark ov Holland]

Met name je uitermate materialistische twist van de hermetische mantra 'as above, so below'. Een nogal zware op de ratio leunende inspanning lijkt mij. 

Medunkt dat dit een zware inspanning is (geweest), wel bevrijdend kan ik je verzekeren. Getallen worden in deze lijn van gedachten een soort sleutel tot de materiële werkelijkheid.

Hou je er trouwens wel rekening mee dat de epistemologische 'kerngedachte' van mijn manier van redeneren geschiedkundig gezien net zo goed Chinees (Yî Kîng), Vedisch of Arabisch (beide kosmologisch- mathematisch) te noemen is als Westers. Exacte wetenschap is nu niet bepaald een zuiver westerse uitvinding maar meer een soort joint effort of cultures, dit tot op de dag van vandaag.

Ik zal je reactie in de komende paar dagen eens grondiger doornemen.

[Zonnewolf]

Hou je er trouwens wel rekening mee dat de epistemologische 'kerngedachte' van mijn manier van redeneren geschiedkundig gezien net zo goed Chinees (Yî Kîng), Vedisch of Arabisch (beide kosmologisch- mathematisch) te noemen is als Westers. Exacte wetenschap is nu niet bepaald een zuiver westerse uitvinding maar meer een soort joint effort of cultures, dit tot op de dag van vandaag.

Kwantitatief gezien is de exacte wetenschap inderdaad geen zuiver Westerse uitvinding. Maar kwalitatief beschouwt, dat is gezien de secularisatie en de agnostische interpretaties van de door jou opgesomde tradities, culminerend tot datgene wat men nu de exacte wetenschap noemt, is het enkel en alleen Westers/(Post-)Modernistisch.

[Metalen Mark ov Holland]

Secularisatie en agnostiek zijn niet per sé Westers, dat vind ik echt te kort door de bocht. Zo kent Japan al lang een brede meer geseculariseerde stroming en vanuit religieus perspectief gezien is iets als Confucianisme ook behoorlijk seculier (ongeacht de zin en onzin daarvan). Bovendien zit in de (al)chemische geschiedenis een hele berg kennis verpakt die afkomstig is uit wat we, vanuit ons geografische perspectief beschouwd, 'overgangsgebieden' noemen (zoals bijvoorbeeld Rusland en het Midden-Oosten). Voorts zie ik de post-modernistische eigenschappen van exacte wetenschap niet zo strak omlijnd; natuurlijk, er bestaat  een hele grote bult aan exacte en natuur-wetenschappelijke kennis die uit de post-moderne tijd voortgekomen is maar dat is mijns inziens niet meer dan een volgend hoofdstuk in de lange geschiedenis van deze tak van sport.
Zoals gezegd: het bovenstaande is mijn visie maar het feit dat je dit op vrij simpele wijze in een iets ander perspectief kunt plaatsen geeft al aan dat één en ander niet zo subiet gesteld kan worden. Exacte wetenschap is lang zo koloniaal niet als bijvoorbeeld antropologie doordat het object in mindere mate aan de cultuur onderhevig is, je kunt het wel vanuit verschillende culturele achtergronden bekijken maar dat is juist een voordeel (een andere invalshoek dan de 'primaire' is hierin niet zelden essentieel). Een goed voorbeeld is de ontologische duiding van het idee 'vloeistof', Japanners hebben hier door hun fascinatie voor waterstromen (afkomstig uit de Sjinto-traditie) een wat subtielere benadering voor en wat meer bijvoegelijkheden dan 'dun', 'dik' of 'stroperig'; feitelijk onderscheiden ze allerlei subtiele tussenfasen en hogere zuiverheidstoestanden waar wij niet echt goede eenduidige benamingen voor hebben ontwikkeld (wel in termen van getallen, die leveren in feite de vertaalsleutel tot de informatie). Wat ik met dit gegeven probeer duidelijk probeer te maken is dat, doordat zij cultureel een fijnzinniger beeld van vloeistoffen hebben, zij dit 'concept' ook subtieler benaderen en er dientengevolge andersoortige kennis over produceren. Voor een Westerling is het soms inderdaad wat 'zweverig' (zoals in het geval van de vaak bekritiseerde Masuru Emoto) maar als je, bijvoorbeeld, de beschikking wilt hebben over het zuiverste water is wel goed om kennis te nemen van de inhoud van Japanse artikelen over het onderwerp. In mijn studententijd kwam ik als het op rheologie, complexe vloeistoffen en microbiologie aankwam steevast artikelen van Japanse origine tegen, zonder de inhoud daarvan had ik mijn onderzoekje niet goed kunnen afronden, ergo: essentiële kennis voor mijn specifieke geval.         
Ik denk dat we er voor moeten waken dat, doordat vandaag de dag culturen zoveel wederzijdse beïnvloeding kennen, nogal éénvormig over kunnen komen of niet echt goed te onderscheiden zijn, we niet moeten denken dat alles Westers ìs. Het feit dat sommige zaken hier hetzelfde zijn als ginder wil niet zeggen dat 'de Westerling' alles bedacht heeft.

[Zonnewolf]

Secularisatie en agnostiek zijn niet per sé Westers, dat vind ik echt te kort door de bocht. Zo kent Japan al lang een brede meer geseculariseerde stroming en vanuit religieus perspectief gezien is iets als Confucianisme ook behoorlijk seculier (ongeacht de zin en onzin daarvan).

Hier heb je het dus echt aan het verkeerde eind. Wat de agnostiek an sich betreft zal ik je gelijk moeten geven. Maar daar ging het niet om. Wat ik bedoel is de combinatie van zowel secularisatie als agnostiek. Niet alles wat agnostisch is, is Westers/Modern. Secularisatie, Westerse/Moderne uitvinding, gaat echter gepaard met agnostiek. Je zult daarnaast met een ander voorbeeld moeten komen dan Japan. Japan wordt namelijk toegerekend tot wat men onder de Westerse wereld verstaat. Wat is nu eigenlijk het Westen? Enrique Dussel, filosoof, somt het volgende op:

On the international frontier, thanks to the theory
of dependence and of unequal development, we are able to dis-
cover a worldwide system whose center is the United States and,
with relative interdependence, Europe, Japan, and Canada. The
rest is oppressed periphery (including even South Africa and Aus-
tralia).


Dit Westen is niet zozeer een Westen in rein geografische termen, maar die politiek-geografische gigant waarvan diens geboorte, als concept, historisch gezien terug te voeren is naar een reeks van specifieke gebeurtenissen die hun hoogtepunt vinden in 1492. Nu kan ik mij goed voorstellen dat er nu een heleboel mensen zullen  denken:

"Hey! dit klopt niet! Wij 'vinden' dat het Westen verder terug gaat dan 1492. Vergeet je misschien niet de Grieken, de Romeinen en maar te zwijgen over de Germanen, Kelten, Vikingen blablabla"

Even ter herinnering. Het Westen zoals ik het gebruik en zoals men het in de humane wetenschappen in het algemeen gebruikt, is niet anders dan een ander woord voor Moderniteit, maar gedacht in politiek-geografische termen. Wat het Westers karakter van de Grieken, de Romeinen etc. betreft, dat is dus een Westers/Moderne mythe. Historisch-wetenschappelijk heeft het geen poot om op te staan. Al het andere, de populaire geschiedkunde, is scientisme. Oftewel bijgeloof. De oorsprong van het idee van bijvoorbeeld de Griekse en Romeinse bijdrage aan ons denken ligt in de late 18de eeuw. Dussel schrijft in zijn essay Europe, Modernity and Eurocentrism:

Let me begin by underlining the change in meaning of the concept of “Europe.” This semantic slippage
has generally been overlooked, making it difficult to address this issue in a productive manner.
First, the mythological Europa was the daughter of a Phoenician king and thus was Semitic.1 This Europe that comes from the Orient bears little resemblance to the “definitive” Europe (the modern Europe); one should not mistake Greece with the future Europe. This future Europe was situated north of Macedonia and north of Magna Graecia in Italy. The future Europe was the home of everything that was considered barbaric (thus, in later times, Europe eventually usurped a name that did not belong to it). The classical Greeks were well aware that both Asia (the area that would later become a province in the Roman Empire and which corresponded to contemporaryTurkey)and Africa (Egypt) were home to the most developed cultures. Asia and Africa were not considered barbaric, although neither
were they considered wholly human. What became modern Europe lay beyond Greece’s horizon and therefore could not in any way coincide with the originary Greece. Modern Europe, situated to the north and west of Greece, was simply considered the uncivilized, the nonpolitical, the nonhuman. By stating this I am trying to emphasize that the unilineal diachrony Greece-Rome-Europe is an ideological construct that can be traced back
to late-eighteenth-century German romanticism. Therefore, the single line of development Greece-Rome-Europe is a conceptual by-product of the Eurocentric “Aryan model.”

Neem als voorbeeld Aristotle. Westers toch?

Second, the West consisted of the territories of the Roman Empire that spoke Latin (the eastern border of which was the area between presentday Croatia and Serbia) and thus included the north of Africa. TheWest was opposed to the East, the Greek Empire, which spoke Greek. The East consisted of Greece and Asia (the Anatolia province), the Hellenist kingdoms that reached the banks of the River Indus, and the Ptolemaic Nile. At that time, there was no relevant concept of what would later be considered Europe.Third, beginning in the seventh century, Constantinople (the eastern Roman Empire) confronted the steadily growing Arab Muslim world. Here one should not forget that from that point on the classical Greek world—the one traditionally associated with Aristotle—was as much Arab Muslim as Byzantine Christian. Fourth, the Medieval Latin European world confronted the Turkish Muslim world. Again, Aristotle was a philosopher considered to belong more to the Arab than the Christian world. Running against the grain of tradition and at the risk of condemnation, Abelard, Albertus Magnus, and Thomas Aquinas drew upon Aristotle’s thoughts. Indeed, Aristotle’s writings on metaphysics and logic were studied in Baghdad well before
they were translated into Latin in Muslim Spain; then, from Toledo, they arrived in Paris by the end of the twelfth century.

Hoe komt het dan in godsnaam dat we denken dat Aristotle Westers is? In een note schrijft Dussel:

One of the merits of Bernal’s hypothesis (1987, 189–280) is to show the importance of the movement started by Friedrich Schlegel in the 1803 Ueber die Sprache und Weisheit der Indier, which allowed Prussian “ideology” to directly unify classical Greek culture with German culture by linking India, Indo-Europe, and the decadence of Egypt’s centrality (Egypt being, for the Greeks, the origin of Greek culture and philosophy from Herodotus, Plato, and Aristotle until the eighteenth century). This move gave birth to an “Aryan,” racist thinking
which promoted the invention of the histories of philosophy. These histories relate Greece andRometo the Middle Ages and then directly to Descartes and Kant, all without mediation. Rudolf Pfeiffer (1976, 170) writes: “A break was
made with the Latin tradition of humanism and an entirely new humanism, a true new Hellenism, grew up.Winckelmann was the initiator, Goethe the consummator,Wilhelm von Humboldt, in his linguistic, historical and educational writings, the theorist. Finally, Humboldt’s ideas were given practical effect when he became Prussian Minister of Education and founded the new university of Berlin and the new humanistic Gymnasium.” This sequence
must be thoroughly revised in a context immune to both Hellenocentrism and Eurocentrism.

Veel mensen zullen dit echter niet accepteren. Maar goed, ieder hun (bij-)geloof niet?

Waar het om gaat is dat in 1492, met de kolonisatie van Andalusië, een punt ontstond van waaruit als het ware zowel de geschiedenis, het heden als de toekomst een nieuwe betekenis kon krijgen. Tot die tijd was "Europa" de periferie van de Islamitische wereld. De kolonisatie van Andalusië diende als een model voor de post-Islamitische expansie van Europa. Het Westen, Europa of het Moderne werd geboren op het moment dat de "Europese" mogendheden een Europa definieerde aan de hand van de gekoloniseerde Ander, de koloniale periferieën. Pas vanaf 1492 ontstond een Europa als centrum. Nu komen we aan bij de moderniteit en hoe zij zich verhoudt tot haar grensgebieden van waaruit zij kennis extraheert.

Ik denk dat we er voor moeten waken dat, doordat vandaag de dag culturen zoveel wederzijdse beïnvloeding kennen, nogal éénvormig over kunnen komen of niet echt goed te onderscheiden zijn, we niet moeten denken dat alles Westers ìs. Het feit dat sommige zaken hier hetzelfde zijn als ginder wil niet zeggen dat 'de Westerling' alles bedacht heeft.

De Westerling/Modernist heeft inderdaad niet alles bedacht. Dat hoor je mij ook niet zeggen. Het Westen/Modernisme extraheert echter wel allerlei goed uit haar grensgebieden en herschikt deze in haar systeem. Een kwestie van ontologie als een gesloten systeem. Al datgene wat in het systeem wordt opgenomen krijgt een voor dat systeem werkende betekenis. De originele betekenis gaat daarbij verloren. Dit proces is duidelijk aanwezig in het kapitalisme. Het kapitalisme, aldus Deleuze & Guattari in Anti-Oedipus, 'deterritorialiseert' eenheden en reterritorialiseert het in haar eigen systeem.

Al die verschillende goederen, 'commodities', is van allerlei aard. Grondstoffen, kennis, mensen, voorwerpen etc. etc. Het Westen/Moderniteit is inderdaad niet afgesloten van Anderen. Maar de Ander diens radicale Andersheid waarmee het aan het systeem van het Westen dreigt te ontsnappen, wordt niet erkend. Het vormt een gevaar voor het Westen als systeem. Dus ontdoen ze de Ander van diens radicale Andersheid door deze Ander een nieuwe betekenis te geven. Als dat niet lukt, dan vegen we de Ander wel van de aardbodem af. Genocide en slavernij zijn/waren één van de vele methoden die worden/werden ingezet om dit te kunnen bereiken. Maak ik het nu erger dan dat is? De 'epistemocide' van een Ander diens ontologie en epistemologie is niet hetzelfde als systematische verkrachtingen, massamoorden en dergelijke, maar vormt daar wel een onderdeel van. Joint effort of cultures...als in de verkrachting van de gekoloniseerde in alle mogelijke dimensies als onderdeel van een fokprogramma? Ik ben hier niet aan het overdrijven. Als we even alle geschiedenis bullshit van de basisschool, middelbare school en al die crappy pseudo-historische documentaires van tv vergeten dan verschijnt een geheel minder romantisch beeld van datgene wat wij de Westerse civilisatie noemen. Maar zo'n proces van bewustwording is complexer dan dat het lijkt. Dit is geen oproep om met zijn allen academischer te denken. De academie biedt geen garantie voor een dergelijke bewustwording. Alleen al de Nederlandse archeologie, waar ik oorspronkelijk vandaan kom, opereert nog steeds volgens een koloniaal/modernistische programma en hetzelfde geldt voor een groot deel van de antropologie. Ik kan niet in detail spreken over hoe het zit met de exacte wetenschappen. Ik weet wel dat hier onderzoek naar wordt gedaan. Dan moet je zoeken in de richting van Bruno Latour. https://www.dukeupress.edu/On-the-Modern-Cult-of-the-Factish-Gods/

Ik ga nu een paar mensen op hun tenen trappen. De modernisatie, secularisatie, reterritorialisatie van al datgene uit politiek-geografische en historische "grensgebieden" geldt tevens voor veel tradities die van oorsprong heidens-religieus zouden moeten zijn. Bijvoorbeeld sinterklaas, de kerstboom, pasen...Het grote grut van Nederland voert deze tradities niet uit als iets heidens-religieuze, noch de oorspronkelijke heidens-religieuze variant, maar verre reflecties daarvan. Het zijn niets anders dan simulacra. Hier is niks heidens meer aan. Ook niet op onbewuste wijze. Een kind (en nee, geen neo-paganistisch kind) dat sinterklaas viert is niet onbewust, stiekem een heiden. Een analogie. De colour run. Zijn al die rennende en zich met kleren besmerende kaaskoppen onbewust Hindoes? Arboreaal en essentialistisch gezien zijn ze ergens wel degelijk hinduïstisch. Maar essenties zijn niet van deze wereld. Vraag maar aan Plato.

Het is niet veel anders met de Wiskundige grondstoffen van de exacte wetenschappen die je tot nu toe hebt opgesomd. Ik bedoel, in hoeverre zijn die wiskundige tradities in de exacte wetenschappen nog hetzelfde? Of doet dat er niet aan toe en komt het allemaal neer op een joint effort of civilizations dat streeft naar progressie door het creëren van een soort synthese? Progressie...tss...weer zo'n Moderne uitvinding.

Exacte wetenschap is lang zo koloniaal niet als bijvoorbeeld antropologie doordat het object in mindere mate aan de cultuur onderhevig is, je kunt het wel vanuit verschillende culturele achtergronden bekijken maar dat is juist een voordeel

Dat de exacte wetenschap minder aan cultuur onderhevig zou zijn, is een sociaal-culturele constructie. Ik zou zeggen, doe eens een poging om dit te demonstreren, beargumenteren. In elk geval, dit is nu exact de houding zoals ik deze mijn vorig bericht had omschreven. Het Modernisme zal altijd op een één of andere wijze proberen om diens realiteitsbesef te proponeren als iets dat niet of nauwelijks aan cultuur onderhevig is. Onder andere Bruno Latour heeft daar een apart onderzoeksveld van gemaakt. Wetenschapsantropologie noemt men deze. Google maar eens naar 'actor-network-theory', 'science in action' en 'we have never been modern'.

[Metalen Mark ov Holland]

Hier heb je het dus echt aan het verkeerde eind. Wat de agnostiek an sich betreft zal ik je gelijk moeten geven. Maar daar ging het niet om. Wat ik bedoel is de combinatie van zowel secularisatie als agnostiek. Niet alles wat agnostisch is, is Westers/Modern. Secularisatie, Westerse/Moderne uitvinding, gaat echter gepaard met agnostiek. Je zult daarnaast met een ander voorbeeld moeten komen dan Japan. Japan wordt namelijk toegerekend tot wat men onder de Westerse wereld verstaat. Wat is nu eigenlijk het Westen?

Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik niet met je meedoe in het uitputtend citeren uit schrijfselen van anderen, dat leid echt nergens toe anders dan dat we dan weten wat de combinatiemening van een groep anderen is. Japan ligt nog altijd in het zeer verre Oosten, net als Maleisië of Korea (had ik ook als voorbeeld kunnen nemen maar dat is voor mij persoonlijk wat minder opportuun). Jij vind kennelijk iets anders, helder, maar meer ook niet. Ik hoop dat je door hebt dat secularisatie ten opzichte van de traditionele spirituele en geloofstradities weldegelijk tot iets anders kan leiden dan tot pure agnostiek, het ligt er maar net aan hoe veel moeite je in het vergroten van een bepaalde begripsruimte wilt steken.   

Maar goed, ieder hun (bij-)geloof niet?

Absoluut, ik denk alleen wel dat het nastrevenswaardig is om de '(bij)' toevoeging uiteindelijk te kunnen laten vallen en 'geloof' als zodanig in te kunnen wisselen voor 'spirituele zekerheid.' Geloof is niet meer dan een hechten van hogere waarde aan andermans mening.
 

Waar het om gaat is dat in 1492, met de kolonisatie van Andalusië, een punt ontstond van waaruit als het ware zowel de geschiedenis, het heden als de toekomst een nieuwe betekenis kon krijgen. Tot die tijd was "Europa" de periferie van de Islamitische wereld. De kolonisatie van Andalusië diende als een model voor de post-Islamitische expansie van Europa. Het Westen, Europa of het Moderne werd geboren op het moment dat de "Europese" mogendheden een Europa definieerde aan de hand van de gekoloniseerde Ander, de koloniale periferieën. Pas vanaf 1492 ontstond een Europa als centrum. Nu komen we aan bij de moderniteit en hoe zij zich verhoudt tot haar grensgebieden van waaruit zij kennis extraheert.

Precies dat. De Moslims hebben vooral toen, maar ook eerder en later, een gigantische bijdrage aan de wiskunde, astronomie en geneeskunde geleverd.

Ik ga nu een paar mensen op hun tenen trappen. De modernisatie, secularisatie, reterritorialisatie van al datgene uit politiek-geografische en historische "grensgebieden" geldt tevens voor veel tradities die van oorsprong heidens-religieus zouden moeten zijn. Bijvoorbeeld sinterklaas, de kerstboom, pasen...Het grote grut van Nederland voert deze tradities niet uit als iets heidens-religieuze, noch de oorspronkelijke heidens-religieuze variant, maar verre reflecties daarvan. Het zijn niets anders dan simulacra. Hier is niks heidens meer aan. Ook niet op onbewuste wijze. Een kind (en nee, geen neo-paganistisch kind) dat sinterklaas viert is niet onbewust, stiekem een heiden. Een analogie. De colour run. Zijn al die rennende en zich met kleren besmerende kaaskoppen onbewust Hindoes? Arboreaal en essentialistisch gezien zijn ze ergens wel degelijk hinduïstisch. Maar essenties zijn niet van deze wereld. Vraag maar aan Plato.

Dit was mij ook al opgevallen, het lijkt wel een beetje op een Nederlandse variant op de Holi-viering. Voor wat betreft Westerlingen en kerstbomen: ik kan niet in de hoofden van anderen kijken en laat vieringen liever aan de mensen zelf over, als ze graag met kerst de grootste kerstboom, duurste geschenken en het meest luxe voedsel willen moeten ze dat wat mij betreft zelf weten (en beter verzorgen ze dat dan ook zelf) maar ik vind dat onzinnig en vier liever op kleinschaliger wijze. Misschien vind jij mijn manier van kerst vieren ook wel simulacra, dat mag maar dat is voor mij niet belangrijk, net zo min als dat ik het niet belangrijk vind dat anderen mijn kleinschaliger kerstviering te kneuterig voor woorden vinden. Trouwens, het heidense aspect is echt niet zo moeilijk te bevatten en is precies dezelfde als die van Chanoeka, Divali en wat er nog meer aan lichtwederkomstfeesten is; wellicht niet zo heidens-esoterisch en diepzinnig maar het aardige van dat soort feesten is juist dat zelfs de grootste knuppel kan bedenken wat het betekent. Dit soort Heidense zaken zijn zijn nu eenmaal voor het grootste deel zeer laagdrempelig: 'volksfeesten' komen op mij wel vaker voor als 'simulacra' voor het 'grut', laat ze hun gang gaan als je jou er geen kwaad mee doen. Megapiratenfestijnen en muziekfeesten op pleinen zijn ook niet mijn ding, net als kerst in het winkelcentrum.  Dat is volgens mij ook de reden dat groepen als Heidevlam opgericht worden.   
 

Het is niet veel anders met de Wiskundige grondstoffen van de exacte wetenschappen die je tot nu toe hebt opgesomd. Ik bedoel, in hoeverre zijn die wiskundige tradities in de exacte wetenschappen nog hetzelfde? Of doet dat er niet aan toe en komt het allemaal neer op een joint effort of civilizations dat streeft naar progressie door het creëren van een soort synthese? Progressie...tss...weer zo'n Moderne uitvinding.

Dat de exacte wetenschap minder aan cultuur onderhevig zou zijn, is een sociaal-culturele constructie. Ik zou zeggen, doe eens een poging om dit te demonstreren, beargumenteren. In elk geval, dit is nu exact de houding zoals ik deze mijn vorig bericht had omschreven. Het Modernisme zal altijd op een één of andere wijze proberen om diens realiteitsbesef te proponeren als iets dat niet of nauwelijks aan cultuur onderhevig is. Onder andere Bruno Latour heeft daar een apart onderzoeksveld van gemaakt. Wetenschapsantropologie noemt men deze. Google maar eens naar 'actor-network-theory', 'science in action' en 'we have never been modern'.

Ik had gehoopt dat mijn Japan-voorbeeld dit wel voldoende illustreert, kennelijk niet genoeg of je wil het niet geloven (wat natuurlijk mag). In ieder geval: Japanners hebben een andere ontologisch beeld ten opzichte van vloeistoffen dan wij dat hebben maar dat wil niet zeggen dat wij hun rheologische getalsinformatie niet kunnen gebruiken. Of getallen een vorm van cultivering zijn is wat lastiger maar het is in ieder geval een stuk globaler en beter te begrijpen voor ons dan watergeesten uit de Sjinto traditie (die wel de reden zijn achter de Japanse vloeistof fascinatie). Ergo: de exacte kenniscomponent is minder cultureel afhankelijk.
Hetzelfde zou gezegd kunnen worden over Indiërs die vanuit Yuga-technische overwegingen ontzettend geïnteresseerd zijn in tijdsrekening en daar informatie-technologische algoritmen voor ontwikkeld hebben, uit hun resultaten kun je als Westers fysicus, astronoom of astroloog ook gewoon uit putten (behoorlijk interessant met betrekking tot aardasprecessie). Wij kennen en beleven die Yuga's helemaal niet zoals zij dat doen, toch is de exact-wetenschappelijke kennis overdraagbaar. Zo kun je natuurlijk ook de beroemde en beruchte Chinese geneeskunde als voorbeeld geven, niet dat onze artsen daar per sé in meegaan maar ik weet uit mijn directe omgeving wel dat sommige van die dingen weldegelijk een heilzame uitwerking hebben; ondanks dat ik geen Taoïst ben onderken ik (en velen met mij) dit feit.

Exacte kennis zit mijns inziens meer in dezelfde hoek als toonladders in de muziek of recepten bij voedselbereiding maar geïntegreerd, in zijn totaliteit (wellicht zelfs inclusief die recepten en die toonladders) met een grotere existentiële reikwijdte. Ik hecht er persoonlijk een zekere hermetische waarde aan maar dat doet zeker niet iedereen (en dat is ook zeker niet verplicht), dat bijvoorbeeld de tweedimensionale ordening van de chemische elementen uit het systeem van Mendeleev in drie dimensies in een octahedron vallen vind ik in zekere mate een spiritueel feit.

In hoeverre tradities nog hetzelfde zijn vind ik een lastige: ik leef immers nu en heb de history-o-meter helaas nog niet helemaal goed uitontwikkeld maar ik denk dat de verwondering over iets als de gulden snede of Ï€ bij mij niet veel anders is dan bij een twaalfde-eeuwse soefi wetenschapper. Hetzelfde geldt denk ik voor sterrenkundigen uit de verschillende culturen die aardasprecessie ontdekten of supernovæ waarnamen.     

[Zonnewolf]

Hier heb je het dus echt aan het verkeerde eind. Wat de agnostiek an sich betreft zal ik je gelijk moeten geven. Maar daar ging het niet om. Wat ik bedoel is de combinatie van zowel secularisatie als agnostiek. Niet alles wat agnostisch is, is Westers/Modern. Secularisatie, Westerse/Moderne uitvinding, gaat echter gepaard met agnostiek. Je zult daarnaast met een ander voorbeeld moeten komen dan Japan. Japan wordt namelijk toegerekend tot wat men onder de Westerse wereld verstaat. Wat is nu eigenlijk het Westen?

Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik niet met je meedoe in het uitputtend citeren uit schrijfselen van anderen, dat leid echt nergens toe anders dan dat we dan weten wat de combinatiemening van een groep anderen is. Japan ligt nog altijd in het zeer verre Oosten, net als Maleisië of Korea (had ik ook als voorbeeld kunnen nemen maar dat is voor mij persoonlijk wat minder opportuun). Jij vind kennelijk iets anders, helder, maar meer ook niet.

Mark, maak je geen zorgen. Het is aan ieder zijn/haar eigen keuze om proposities wetenschappelijk te onderbouwen. Maar ik schrijf hier niet enkel voor jou. Sommigen hechten hier wel waarde aan. Voor het geval wetenschapsfilosofie en de wetenschappelijke methodologie niet je sterkste kanten zijn..wetenschappelijk onderbouwen doe je dus aan de hand van wetenschappelijke literatuur. Nu kan men, zoals in jou geval, stellen dat het allemaal maar louter meningen zijn, dat alles relatief is, dat er geen waarheden bestaan..maar dat een natuurkundige/wetenschapper dat daadwerkelijk denkt kun je niemand hier wijs maken. Nogmaals, je zult met een sterker argument moeten komen. Dat mijn verhaal louter een mening is, is niet echt een tegenargument. Maar ik ga nu niet een wetenschapsfilosofische discussie met je beginnen.

Wat je Japan verhaal betreft, dat is dus een goed voorbeeld van een naïve werkelijkheidsvoorstelling. Voor iemand wonend in Nederland is Japan, vanuit een bepaalde hoek (letterlijk en figuurlijk) gezien, gelegen in het verre verre Oosten. Maar het is nogal een zeer eurocentrische visie. Het zegt meer iets over jou perspectief, dan over hoe het in werkelijkheid zit. En wat onder andere over jou perspectief verteld kan worden, afgezien van het feit dat het eurocentrisch is, is dat je niet veel waarde hecht aan geschiedenis, politiek en aanverwante sociaal wetenschappelijke zaken. Maar het kan  ook een kwestie van een gebrek aan kennis zijn. Maar ergens in je bericht geef je dat zelf ook toe. Ik onderlijn het nog maar eens even. Het Westen heeft niks met de windrichtingen te maken..maar ik ben er onderhand wel klaar mee om dit aan te halen. Het punt is al gemaakt. Of jij het nu wilt inzien of niet. Nogmaals, dat is jou keuze. Niet zozeer een kwestie van meningen, maar van Dasein.

Ik had gehoopt dat mijn Japan-voorbeeld dit wel voldoende illustreert, kennelijk niet genoeg of je wil het niet geloven (wat natuurlijk mag).

Het is niet dat ik het niet wil geloven. Het is wetenschappelijk gezien gewoonweg niet overtuigend genoeg. Sterker nog, je onderbouwt in principe mijn verhaal. Namelijk dat het Westen hier en daar kennis uit andere culturen pikt. Maakt dat het Westen minder Westers? Nee niet echt. Het feit dat ik een jeans draag maakt van mij niet een Amerikaan.

We zijn al teveel van het eigenlijke onderwerp afgeweken. Meningen, aldus Plato, zijn gegrond in de door de zintuigen waar te nemen materiële wereld. Ze zijn gefundeerd in een wereld in flux. Ergens reflecteren meningen de wereld in beweging. Meningen veranderen. Een mening is een kwestie van perspectief. Een manier om aan de mening te ontsnappen is door onze aandacht te verschuiven van de materiële wereld, naar de metafysische onderlagen daarvan. In jou ontologie daarentegen biedt wiskunde blijkbaar een sleutel tot de werkelijkheid. Maar over wat voor een soort werkelijkheid spreken we hier? Gewoonweg de fysieke realiteit? En wat voor consequenties heeft dit voor de heiden? Ik bedoel, je punt die je eerder leek te maken is dat we voorbij de microkosmische spiritualiteitservaring moeten grijpen naar de macrokosmos. Betekent dit dat we enkel de waarheid kunnen grijpen dmv de exacte wetenschappen? En betekent dat tevens dat de exacte wetenschapper een soort sjamaan is, maar dan meer dan een "primitieve" sjamaan zou kunnen zijn? Namelijk een sjamaan die verder kan kijken/denken dan diens zogenaamd subjectief ervaringsveld? En hoe zit dat dan met het vereren van de Goden? Hoe gaat dat dan in zijn werk? In andere woorden, wat is de praktische zijde van de door jou geproponeerde ontologie?

[Metalen Mark ov Holland]

Mark, maak je geen zorgen. Het is aan ieder zijn/haar eigen keuze om proposities wetenschappelijk te onderbouwen. Maar ik schrijf hier niet enkel voor jou. Sommigen hechten hier wel waarde aan. Voor het geval wetenschapsfilosofie en de wetenschappelijke methodologie niet je sterkste kanten zijn..wetenschappelijk onderbouwen doe je dus aan de hand van wetenschappelijke literatuur. Nu kan men, zoals in jou geval, stellen dat het allemaal maar louter meningen zijn, dat alles relatief is, dat er geen waarheden bestaan..maar dat een natuurkundige/wetenschapper dat daadwerkelijk denkt kun je niemand hier wijs maken. Nogmaals, je zult met een sterker argument moeten komen. Dat mijn verhaal louter een mening is, is niet echt een tegenargument. Maar ik ga nu niet een wetenschapsfilosofische discussie met je beginnen.

Dat begrijp ik, ik heb zelf ook academische teksten moeten produceren maar citeren doe ik het liefst naar bronnen met relatief harde meetresultaten in plaats van naar bronnen waarin meningen worden gepresenteerd. Een wetenschappelijk tekst wordt niet beter als je meer citeert, uiteindelijk telt de informatie en niet je kennis over het opzetten van een tekst. Je gaat pas over tot citeren als je dataset niet toereikend is zodat je wel uit die van iemand anders moet putten om het verhaal in je verslag/paper/artikeltje voort te kunnen zetten en niet om in een bibliografische brij van verwijzingen te verzanden.
De citaten die je levert zijn doorregen met subjectieve interpretaties, bijvoorbeeld een zinsnede als "Asia and Africa were not considered barbaric although neither were they considered wholly human" of "At that time, there was no relevant concept of what would later be considered Europe", daar kan ik ook tegen zeggen: kom met bewijzen want er staat 'consider'. Het staat er genoemd, meer niet. Bovendien: At that time? Jaja.....

Wat je Japan verhaal betreft, dat is dus een goed voorbeeld van een naïve werkelijkheidsvoorstelling. Voor iemand wonend in Nederland is Japan, vanuit een bepaalde hoek (letterlijk en figuurlijk) gezien, gelegen in het verre verre Oosten. Maar het is nogal een zeer eurocentrische visie. Het zegt meer iets over jou perspectief, dan over hoe het in werkelijkheid zit. En wat onder andere over jou perspectief verteld kan worden, afgezien van het feit dat het eurocentrisch is, is dat je niet veel waarde hecht aan geschiedenis, politiek en aanverwante sociaal wetenschappelijke zaken. Maar het kan  ook een kwestie van een gebrek aan kennis zijn. Maar ergens in je bericht geef je dat zelf ook toe. Ik onderlijn het nog maar eens even. Het Westen heeft niks met de windrichtingen te maken..maar ik ben er onderhand wel klaar mee om dit aan te halen. Het punt is al gemaakt. Of jij het nu wilt inzien of niet. Nogmaals, dat is jou keuze. Niet zozeer een kwestie van meningen, maar van Dasein.

Dat geldt voor iedereen in die zin, je kunt je immers niet in de positie van een willekeurig ander persoon verplaatsen: diegene daadwerkelijk zijn, je bent namelijk jezelf. Ik ben wellicht eurocentrisch, ik ben namelijk een Europeaan, uit Europa. Een Japanner is een Aziaat, ook vanuit zijn eigen perspectief: hij komt namelijk uit Japan en dat maakt behoorlijk veel uit. Jij stelt dat het bijkans een Westerling is, dat is gewoon kul: andere taal, ander schrift, andere godsdienstige tradities, (veelal) ander voedsel, andere zeden, enzovoort. Ik ben misschien Westers maar ben nog wel in staat zaken uit elkaar houden.
Niks met windrichtingen te maken? Dat is echt larie, zo kan cultuur behoorlijk afhankelijk zijn van de beschikbare natuurlijke hulpbronnen en van het plaatselijk klimaat en het landschap. Je gaat niet over tot het schilderen van een berglandschap als je niet weet dat bergen bestaan, je verzint geen sushi als je nog nooit rijst gezien hebt, enzovoorts. 

Het is niet dat ik het niet wil geloven. Het is wetenschappelijk gezien gewoonweg niet overtuigend genoeg. Sterker nog, je onderbouwt in principe mijn verhaal. Namelijk dat het Westen hier en daar kennis uit andere culturen pikt. Maakt dat het Westen minder Westers? Nee niet echt. Het feit dat ik een jeans draag maakt van mij niet een Amerikaan.

Jij noemt dit pikken, het waren gewoon uit het Japans naar het Engels vertaalde artikelen die al jaren geleden gepubliceerd zijn en opgenomen waren in de collectie van de universtiteitsbibliotheek. Het feit dat je een woord als 'pikken' gebruikt toont wat mij betreft alleen aan dat je niet het niet van me aan wil nemen. Je kunt ook over gaan tot een term als "indirecte wetenschappelijk-culturele wisselwerking", dat is namelijk wat er daadwerkelijk gebeurde. Het mag toch duidelijk zijn dat jij met het dragen van een spijkerbroek wel Amerikaanse culturele invloeden kent. Ik zou dan kunnen stellen dat je mode-technisch gesproken inderdaad wat Amerikaanser bent geworden, niet volledig natuurlijk maar een klein gedeelte van jouw multi-culturele palet is dat weldegelijk. Maakt dit dan dat jij een goed gefundeerde mening hebt over Amerika in zijn totaliteit? Waarschijnlijk niet, maar wel over spijkerbroeken en dus is voor wat betreft dát stukje Amerikaanse cultuur jouw mening niet minder waard dan die van een echte Yank (behalve als die laatste geen spijkerbroeken draagt). Trouwens, andere volkeren 'pikken' in de door jou geschetste beleving net zo goed kennis: iemand als Chandrasekhara Venkata Raman had zijn ontdekkingen niet kunnen doen zonder kennis van golfoptica, met dank aan Augustin Jean Fresnel, Carl Friedrich Gauß en nog een stoet anderen.

We zijn al teveel van het eigenlijke onderwerp afgeweken. Meningen, aldus Plato, zijn gegrond in de door de zintuigen waar te nemen materiële wereld. Ze zijn gefundeerd in een wereld in flux. Ergens reflecteren meningen de wereld in beweging. Meningen veranderen. Een mening is een kwestie van perspectief. Een manier om aan de mening te ontsnappen is door onze aandacht te verschuiven van de materiële wereld, naar de metafysische onderlagen daarvan. In jou ontologie daarentegen biedt wiskunde blijkbaar een sleutel tot de werkelijkheid. Maar over wat voor een soort werkelijkheid spreken we hier? Gewoonweg de fysieke realiteit? En wat voor consequenties heeft dit voor de heiden? Ik bedoel, je punt die je eerder leek te maken is dat we voorbij de microkosmische spiritualiteitservaring moeten grijpen naar de macrokosmos. Betekent dit dat we enkel de waarheid kunnen grijpen dmv de exacte wetenschappen? En betekent dat tevens dat de exacte wetenschapper een soort sjamaan is, maar dan meer dan een "primitieve" sjamaan zou kunnen zijn? Namelijk een sjamaan die verder kan kijken/denken dan diens zogenaamd subjectief ervaringsveld? En hoe zit dat dan met het vereren van de Goden? Hoe gaat dat dan in zijn werk? In andere woorden, wat is de praktische zijde van de door jou geproponeerde ontologie?

In eerste instantie inderdaad de fysieke werkelijkheid maar er gaat natuurlijk meer achter schuil doordat getallen en algebraïsche bewerkingen abstracte begrippen zijn die voortkomen uit een soort op zichzelf staande structuren die groepen, ringen, velden en lichamen genoemd worden; die zijn zeker niet fysiek.
In mijn beleving is 'abstract' grenzend aan 'spiritueel'; dat is wel mijn persoonlijke visie en dat maakt het ook dat een beta-wetenschapper in brede zin geen sjamaan of geestelijke is. Ik vind mezelf trouwens geen geestelijke of sjamaan alhoewel, zoals je eerder al hebt kunnen lezen, ik wel ervaringen in die richting gehad heb. Ik weet trouwens niet of een sjamaan daadwerkelijk verder kan kijken dat zijn eigen ervaringsveld. Ik denk wel dat het ervaringsveld van de sjamaan behoorlijk wat ruimer is geworden door de opgedane ervaringen in kwestie maar verder is het net zo subjectief als de visie van een agnostische Engelse skinhead. Die laatste heeft wellicht meer verstand van constructie- of productiewerk.
Macrokosmos? Goden? Het universum heeft in het groot de structuur van een neuraal netwerk, laat ik zeggen 'hersenen'. Bijna zoals de oude Germanen (zie de Edda) op wat meer dichterlijke wijze Ýmir omschreven, dat levert een wat pantheïstisch beeld van de werkelijkheid op. Niet echt beta-wetenschappelijk maar wel voortgekomen uit de kosmologie en astrofysica, wellicht konden de sjamanen en zieners van vroeger al wat verder kijken dan wij op het eerste gezicht zouden vermoeden. Die grote schaal structuur bevat ook de deeltjes uit het standaardmodel (voor zover wij het kunnen overzien) en dat laat zich óók door getallen genereren en is dus een manifestatie van de bovengenoemde algebraische structuren (onafhankelijk van de door ons gekozen representaties, die zijn in tegenstelling tot ons getallenstelsel veelal wel Westers).
Dit is mijn subjectieve beleving, voortgekomen uit mijn ervaringen en je hoeft het dus niet te geloven of aan te hangen. Voor mij werken mathematica, chemie en fysica heel goed in combinatie met esoterie, mythologie en epiek, een ander kan iets heel anders voorstaan. "Ieder zijn (bij-)geloof" zal ik maar zeggen.

[Zonnewolf]

Mark, maak je geen zorgen. Het is aan ieder zijn/haar eigen keuze om proposities wetenschappelijk te onderbouwen. Maar ik schrijf hier niet enkel voor jou. Sommigen hechten hier wel waarde aan. Voor het geval wetenschapsfilosofie en de wetenschappelijke methodologie niet je sterkste kanten zijn..wetenschappelijk onderbouwen doe je dus aan de hand van wetenschappelijke literatuur. Nu kan men, zoals in jou geval, stellen dat het allemaal maar louter meningen zijn, dat alles relatief is, dat er geen waarheden bestaan..maar dat een natuurkundige/wetenschapper dat daadwerkelijk denkt kun je niemand hier wijs maken. Nogmaals, je zult met een sterker argument moeten komen. Dat mijn verhaal louter een mening is, is niet echt een tegenargument. Maar ik ga nu niet een wetenschapsfilosofische discussie met je beginnen.

Dat begrijp ik, ik heb zelf ook academische teksten moeten produceren maar citeren doe ik het liefst naar bronnen met relatief harde meetresultaten in plaats van naar bronnen waarin meningen worden gepresenteerd. Je citaten zijn doorregen met subjectieve interpretaties, bijvoorbeeld een zinsnede als "Asia and Africa were not considered barbaric although neither
were they considered wholly human" of "At that time, there was no relevant concept of what would later be considered Europe", daar kan ik ook tegen zeggen: kom met bewijzen. Het staat er genoemd, meer niet. At that time? Jaja..... 

Daarin zullen we misschien wel altijd in verschillen. Jij bent een exacte wetenschapper. Ik een sociale wetenschapper. Dat moet je niet vergeten. Vanuit de antropologie zijn jou relatief harde feiten bijvoorbeeld niet zo hard als jij zou willen geloven, maar sociaal-culturele constructies. De natuur, zal maar zeggen, die jij onderzoekt is voor de sociale wetenschapper geen werkelijkheid daarbuiten, maar een sociaal-culturele constructie. Voor een exacte wetenschapper is een dergelijke veronderstelling wellicht subjectief en niet hard genoeg. De sociale wetenschapper ziet het exact andersom. In de jaren '80 en '90 is hier nog een heel gedoe over geweest. De science wars noemde men dat. Er ontstond toentertijd een nieuwe branche in de sociale wetenschappen 'science studies' genaamd. Wetenschapsantropologie valt daar o.a. onder. Voor meer informatie zie Bruno Latour en zijn werken als science in action.

De zinsnede waar je trouwens naar verwijst werd wel degelijk onderbouwd. Dat heb ik weggelaten. Ik ga niet alle verwijzingen enzovoorts toevoegen. Dat zou pas gekkenwerk zijn. Je zult zelf  het artikel moeten lezen als je verwijzingen wilt hebben. De bron die overigens werd gebruikt was een werk van Aristotle waarin de polis als het centrum van de wereld wordt genoemd. Ga nu niet beginnen dat het enkel een mening van Aristotle was die er verder niet toe doet en niet bewijst dat hetzelfde perspectief voor alle Grieken gold. Toevallig weet ik dat er nog wel meer historische bronnen zijn die daarna verwijzen. Maar dat is een andere discussie.

Dat geldt voor iedereen in die zin, je kunt je immers niet in de positie van een willekeurig ander persoon verplaatsen: diegene daadwerkelijk zijn, je bent namelijk jezelf. Ik ben wellicht eurocentrisch, ik ben namelijk een Europeaan, uit Europa. Een Japanner is een Aziaat, ook vanuit zijn eigen perspectief: hij komt namelijk uit Japan en dat maakt behoorlijk veel uit. Jij stelt dat het bijkans een Westerling is, dat is gewoon kul: andere taal, ander schrift, andere godsdienstige tradities, (veelal) ander voedsel, andere zeden, enzovoort. Ik ben misschien Westers maar ben nog wel in staat zaken uit elkaar houden.

Je vat het Westen nogal zeer strikt op. Hetzelfde voor eurocentrisme. Over het vergroten van een begripsruimte gesproken, hoe banaal kun je wel iets niet opvatten? Het Westen beperkt zich niet tot Europa. Het Westen is een term voor een geopolitieke eenheid waar onder andere West-Europa, de Verenigde Staten, Australië EN Japan onder valt. Sociaal wetenschappelijk gezien is dit een feit. Niet hard genoeg voor jou? Dat is dan jou probleem (in dit geval als exacte wetenschapper). Om de rollen eens om te draaien, als ik je nu zou zeggen de wereld daadwerkelijk plat is, zul jij waarschijnlijk zeggen ik geloven mag wat ik wil, ondanks  dat ik dan alsnog (exact wetenschappelijk gezien) een "naive" en beperkte werkelijkheidsvoorstelling heb. En wat is het probleem nu eigenlijk? Het Westen is nu gewoon wat culturen rijker. Om maar te zwijgen van hoe rijk het aan culturen voorheen de koloniale expansie was. En ja sommige culturele gebruiken zijn absoluut niet-Westers in Japan. Hetzelfde voor allerlei culturen en culturele ditjes en datjes binnenin de grenzen van wat men 'nu' Europa noemt. Maar daar gaat het niet om. Begrippen als het Westen, Modernisme enzovoorts verwijzen naar geheel iets anders. Volgens mij heb ik het reeds gedefinieerd in een ander draadje op dit forum.

Wat Eurocentrisme betreft...dat komt er niet zozeer neer waar je woont of wat je gebruiken zijn. Je bent niet per definitie eurocentrisch als je in Europa woont. Je mag van mij best je eigen draai aan het concept geven, maar laten we het onderscheiden van wat het in de sociale wetenschappen betekent.

Niks met windrichtingen te maken? Dat is echt larie, zo kan cultuur behoorlijk afhankelijk zijn van de beschikbare natuurlijke hulpbronnen en van het plaatselijk klimaat en het landschap. Je gaat niet over tot het schilderen van een berglandschap als je niet weet dat bergen bestaan, je verzint geen sushi als je nog nooit rijst gezien hebt, enzovoorts.

Hopelijk ga je de boel nu niet reduceren naar het habitat. Dat doet men zowat 60 jaar al niet meer in de sociale wetenschappen. Men heeft er zo zijn redenen voor. Dit wilt niet zeggen dat het habitat totaal geen invloed heeft. Dat heeft wel, maar cultuur is meer dan alleen dat. Bijv. de Verenigde Staten. Zijn de culturen daar minder Westers omdat ze dat daar sprake is van een geheel ander netwerk aan eenheden? Nogmaals, het Westen verwijst niet zozeer naar de locatie. Je mist hier nogal het punt.

Het feit dat je een woord als 'pikken' gebruikt toont wat mij betreft alleen aan dat je niet het niet van me aan wil nemen. Je kunt ook over gaan tot een term als "indirecte wetenschappelijk-culturele wisselwerking", dat is namelijk wat er daadwerkelijk gebeurde. Het mag toch duidelijk zijn dat jij met het dragen van een spijkerbroek wel Amerikaanse culturele invloeden kent. Ik zou dan kunnen stellen dat je mode-technisch gesproken inderdaad wat Amerikaanser bent geworden, niet volledig natuurlijk maar een klein gedeelte van jouw multi-culturele palet is dat weldegelijk. Maakt dit dan dat jij een goed gefundeerde mening hebt over Amerika in zijn totaliteit? Waarschijnlijk niet, maar wel over spijkerbroeken en dus is voor wat betreft dát stukje Amerikaanse cultuur jouw mening niet minder waard dan die van een echte Yank (behalve als die laatste geen spijkerbroeken draagt).

Het feit dat ik het woord pikken gebruik toont eigenlijk iets anders aan. Namelijk een geheel ander sociaal wetenschappelijk paradigma. De ideeën die je hierboven koestert vooronderstellen wat men een normatieve en essentialistische visie van cultuur noemt. Eigenlijk best oudjes in de sociale wetenschappen. Zoiets als 'de-wereld-is-plat-theorie'. Ik zou je nu best allerlei tegenargumenten willen geven, maar dan in een ander draadje graag. De meerwaarde voor een heidens platform? Ik ben al aanverwante theorieën op zowel dit als op het NH forum tegengekomen in relatie tot de verwantschap tussen steen-, koper-, bron- en ijzertijdculturen. Het betreft meestal om theorieën die qua oorsprong teruggaan tot populaire rascistische wetenschappelijke ideeën uit de negentiende en begin twintigste eeuw. Het mening gehalte? Dat hangt ervan af hoe je mening definieert.

Wat het laatste gedeelte van je reactie betreft, overigens nog steeds interessant, daar reageer ik binnenkort op.

[Metalen Mark ov Holland]

Het lijkt inderdaad zo te zijn dat er een soort waterscheiding tussen de sociale- en exacte wetenschap bestaat, wat op zich jammer is, maar goed: het is er kennelijk. Ik ben mij wel bewust van het constructie aspect aan mijn 'feiten', ze zijn immers geanalyeerd en analyseren is ergens een soort constructiebezigheid in de culturele zin des woords. Ik probeer het wel altijd zo zuiver mogelijk te doen want met statistiek kun je voor leken ook onzin tot een vaststaand 'feit' verheffen, dit is me wel afgeleerd; liever interpreteer ik dan wat wel beschikbaar is, dan maar geen 'mooie' uitkomsten maar ook geen misleiding en fraude. Geloof me als ik zeg dat mensen als René Diekstra en Diederik Stapel achteraf gezien liever wetenschappelijk schrijven van beta-wetenschappers geleerd hadden.

Over het 'Westen', je gebruikt dus een soort definitie die ik gewoonweg niet aanhang. Daar komen we dus niet uit. Ik gebruik, om van die socio-abstracte begripsverwarringen te voorkomen altijd de fysisch geografische aanduidingen: Afrika ligt beneden de Mediterranee en tussen de Indische en Atlantische Oceanen; Europa loopt vanaf de Oeral tot de Atlantische Oceaan en vanaf de Kaukasus tot de Noordelijke IJszee; Amerika ligt tussen de Grote en Atlantische Oceanen; Azië tussen de Grote Oceaan en de Oeral/Bosporus/westkust van Arabisch Schiereiland; enzovoorts. Termen als 'westen' en 'oosten' liever als windrichtingen en geografische duidingsbegrippen. Ik ben bekend met je abstracte begrip van het 'Westen' in de meer sociologische zin des woords maar daar kan ik gewoonweg niets mee. Ter illustratie: ik ben in mijn leven (m.n. de studententijd) behoorlijk wat Iraniërs, Russen en Ethiopiërs tegengekomen waarbij ik geen enkele sociaal-culturele afstand voelde (als in: ik de Westerling tegenover hen, een onderdeel van de Ander). Laat ik het er maar op houden dat natuurwetten soms een nogal cultuuroverstijgende uitwerking kunnen hebben.
Verder is mij ten opzichte van jou vermoedelijk in verhoogde mate de mening toegedaan dat alle 'culturele ditjes en datjes' bij elkaar genomen (inclusief de psyche van de mensen), geïntegreerd zogezegd, de cultuur als geheel vormen.

Ik denk dat ik cultuur ten opzichte van jouw visie inderdaad meer vervlochten zie met de habitat, ouderwets wellicht maar het is inderdaad wel mijn mening dat een Yank (mede door intensief contact met ze gehad te hebben trouwens) niet als Europees-achtig 'Westers' ben gaan zien, terwijl ik dat vroeger wel dacht te vinden: de ervaring bewees 'gewoon' (geloof me, het was niet gewoon) dat hun kijk op veel zaken en manieren van handelen diametraal verschillen ten opzichte van wat wij 'normaal' vinden. Zoals ik eerder al stelde: veel dingen die zich elders voordoen lijken wel 'Westers' in onze visie maar zijn iets totaal anders (geworden wellicht). Noord-Amerikanen behoren in mijn optiek tot een andere sociaal-culturele 'stroming' dan wij, niet meer of minder verschillend t.o.v. ons dan Arabieren, Indiërs, Turken, Perzen, Khmer, Siberische Russen of Chinezen.

Over 'de wereld is plat', even metaforisch gesproken: dat is inderdaad niet waar, toch kun je met een tweedimensionale poolcoördinaten metriek in combinatie met een extreem gedetailleerde hypothetische Hamiltonfunctie van het aardoppervlak een soort 'plat' wereldbeeld veronderstellen welke gewoon slaat op de werkelijkheid (zeg: het aardoppervlak is een tweedimensionaal object). Net zoiets als: "een geocentrisch wereldbeeld is flauwekul want de aarde draait om de zon" ...... toch kun je in het dagelijks leven, uit praktische overwegingen, beter een geocentrisch wereldbeeld aanhangen, zeker gezien we ieder willekeurig punt in het heelal tot middelpunt mogen bombarderen doordat de 'navel' daarvan kennelijk niet te pinpointen is.
Deze manier van doen lijkt wel wat opportunistisch maar komt gewoon voort uit de kennis die voor handen is, het kan en het mag: ik lijk op bepaalde punten wellicht een essentialistische ouwe lul omdat de spijkerbroek bedacht is door een (Duits-Joodse) Noord-Amerikaan en ik dat mode-technisch dus cultureel een Amerikaanse essentie vind hebben (want toegesneden op de situatie aldaar). Als we ergens anders over communiceren dan zal je opvallen dat ik verrassend existentialistisch uit de hoek kan komen. 'Misschien' vind ik jouw vermeende veramerikanisering door het dragen van spijkerbroeken niet een ontzettend zwaar wegend onderdeel van jouw leven en denk ik dat het weinig tot niets zegt over wie jij, de persoon also known as Zonnewolf, eigenlijk bent. Laat ik het er op houden dat ik vind dat veel zaken in essentie existentialistisch van aard zijn, althans zo benaderd dienen te worden (dat is gewoon prettiger). Dialectiek werkt wellicht ook goed op filosofie als ding an sich.

[Zonnewolf]

Over het 'Westen', je gebruikt dus een soort definitie die ik gewoonweg niet aanhang. Daar komen we dus niet uit. Ik gebruik, om van die socio-abstracte begripsverwarringen te voorkomen altijd de fysisch geografische aanduidingen: Afrika ligt beneden de Mediterranee en tussen de Indische en Atlantische Oceanen; Europa loopt vanaf de Oeral tot de Atlantische Oceaan en vanaf de Kaukasus tot de Noordelijke IJszee; Amerika ligt tussen de Grote en Atlantische Oceanen; Azië tussen de Grote Oceaan en de Oeral/Bosporus/westkust van Arabisch Schiereiland; enzovoorts. Termen als 'westen' en 'oosten' liever als windrichtingen en geografische duidingsbegrippen. Ik ben bekend met je abstracte begrip van het 'Westen' in de meer sociologische zin des woords maar daar kan ik gewoonweg niets mee.

Mark, in de wetenschap/filosofie/leven(=Existenz, zie hieronder) kun je zaken niet zomaar afwijzen omdat deze voor 'jou' minder voor de hand liggen. Jij noemt dat 'abstract', maar dat is enkel retorisch.  Op het niveau van de parlementair democratische opinie kan dat natuurlijk wel. Vrijheid van meningsuiting toch? Maar daar schiet hier niemand iets mee op. De tegenstelling die je schept, tussen een schijnbaar abstracte opvatting van het Westen en de zogenaamde 'concrete' of 'natuurlijke' fysisch geografische aanduidingen, is een valse oppositie. We zijn allen bekend met de fysisch geografische aanduidingen en voor de meesten onder ons zijn deze concepten helder en concreet. Alsof ze 'natuurlijk' zijn. Deze aanduidingen kennen echter een geschiedenis. Ze zijn niet natuurlijk, maar sociaal-culturele constructies uit de tweede helft van de vorige eeuw. Sterker nog, deze aanduidingen komen voort uit dezelfde discursieve en abstracte wijze van redeneren als de geopolitieke definitie van het Westen. Als men een beetje naslagwerk verricht in de wijze van conceptualisatie van deze aanduidingen, dan komt men zelf tot de conclusie dat er sprake is van een zekere mate aan abstractie. Deze conceptualisaties komen allen voort uit denkprocessen en denken is niet concreet, maar abstract van aard. Dat men de fysisch geografische duidingen als natuurlijk of concreet ervaart is simpelweg te wijten aan een gebrek aan 'denken'. Zolang men niet nadenkt over zulke zaken, dan behouden deze hun illusionair natuurlijk overkomen. Maar goed, dat is gezien vanuit de filosofie. Vanuit de antropologie zijn overigens ook andere non-discursieve manieren bekend van waaruit men met 'doxa' kunt breken, zoals trance-reizen en possession rituals.

Bovenstaande problematiek in je beargumentatie hangt nauw samen met je verwijzing naar het 'existentialistische'. Sorry, maar hier zullen we tevens in de abstractie moeten gaan. Laat we beginnen met Heidegger en Karl Jaspers.  Twee existentialisten. Heidegger maakte een onderscheid tussen een authentiek Dasein en een inauthentiek Dasein, waarbij Dasein verwijst naar de existentiële conditie van de mens als een zijnde-in-de-wereld. Oftewel, de existentiële conditie van de mens is dat deze in de wereld leeft. Volgens Karl Jaspers is een authentiek Dasein, dat hij overigens 'Existenz' noemt, een modus van bestaan waarbij men het oneindige als de oorsprong van het menselijk bestaan tegemoet treed en deze in diens leven integreert. Existenz ligt niet voor de hand. Deze moet men actualiseren. Iemand die diens Existenz heeft geactualiseerd is een mens die breekt met het alledaagse en nieuwe mogelijkheden van bestaan creëert. Een inauthentiek Dasein daarentegen is een modus van bestaan waarbij men opgaat in het alledaagse en de consensus van de grijze massa omarmt.  In deze modus van bestaan doet en denkt men zoals 'zij' (Bourdieu' orthodoxy) dat doen. Een dergelijk menstype noemt Heidegger 'Das Man'.  Vanuit Nietzsche gezien is Das Man, die alles accepteert of aanneemt,  een ezel die op alles 'ieh-ja ieh-ja' zegt. Een inauthentiek Dasein is een bestaanswijze waarbij men diens rug heeft gekeerd tot de oneindigheid van de kosmos en zich uitsluitend tot het sociale beperkt. Peter Sloterdijk zou deze levenshouding als 'cynisch' aanduiden, dat hij definieert als een 'verlicht vals bewustzijn'. Een cynische levenshouding houdt in dat men vanuit de Verlichting gezien wel degelijk op een kritische wijze bewust is van de beperkingen van de sociaal-culturele situatie waarin men verkeerd, maar dat men zich uit dwang der dingen en uit zelfbehoud alsnog hieraan overgeeft. En zoals jij schrijft ben je wel degelijk bewust van de beperkingen van je opvattingen. Ook Sloterdijk ziet het door hem gedefinieerde cynisme als een houding dat zich afwend van het leven zelf. De modus van bestaan die jij proponeert, namelijk een existentiële conditionering waarbij men de dingen moet accepteren zoals deze  "natuurlijkerwijs"overkomen, is niets anders dan een inauthentiek Dasein. Dat jij de realiteit vanuit zo'n bestaanswijze tegemoet wil treden is enkel en alleen jou keuze. Een dergelijke bestaanswijze is echter niet zo natuurlijk of vanzelfsprekend zoals het door jou gehanteerde 'existentialistische' in eerste instantie de indruk kan scheppen.

[Kezlar]

Zijn jullie er al uit?

[Metalen Mark ov Holland]

Eigenlijk wel. Nu is het wel wachten totdat Zonnewolf zijn mannelijkheid op geheel authentieke wijze als rookwaar aan gaat bieden aan de goden, dan kan ik me daar op cynische wijze over verwonderen.
 

[Metalen Mark ov Holland]

De vorige reactie was wat flauw, ik zal er weer even serieus op ingaan, dat draagt wellicht wat bij aan 'onze' gemeenschappelijke kennis.

Mark, in de wetenschap/filosofie/leven(=Existenz, zie hieronder) kun je zaken niet zomaar afwijzen omdat deze voor 'jou' minder voor de hand liggen. Jij noemt dat 'abstract', maar dat is enkel retorisch.

Dat is onzin, zelfs vanuit essentialistisch oogpunt. Zo vind ik het een wonderlijk principe dat je een appel en een banaan bij elkaar op kunt tellen tot een object dat bestaat uit twee stuks fruit, immers: wat is 'fruit'? Waren ze al niet 'samen'? Neen, niet vlak voor noch precies na mijn algebraïsche handeling. Retorisch? Denk er maar eens echt over na: is de werkelijkheid één continu geheel? Vanuit holistisch perspectief the way to go, dan is optellen sowieso onzin maar toch denkt een instelling als de Belastingdienst daar anders over.
Wat doe je precies als je aan het optellen bent? Ligt ontologisch gezien niet echt voor de hand, misschien in het geval van appels nog wel maar tel een potlood, een appel en een reuzenpanda maar eens bij elkaar op en noem het 'drie', wat doe je dan? Jij ziet dit kennelijk als 'voor de hand liggend' in plaats van 'abstract'.
Feitelijk worden ze  alleen maar 'opgeteld' door ze te benoemen en ze in een klasse van onderscheidbare objecten te plaatsen, wat vanuit een volledig holistische ontologie beschouwd niet eens mogelijk is. Dat is niet retorisch, met uw welnemen, maar wel subjectief: een 'subjectieve abstrahering'. 

Vrijheid van meningsuiting toch? Maar daar schiet hier niemand iets mee op. De tegenstelling die je schept, tussen een schijnbaar abstracte opvatting van het Westen en de zogenaamde 'concrete' of 'natuurlijke' fysisch geografische aanduidingen, is een valse oppositie. We zijn allen bekend met de fysisch geografische aanduidingen en voor de meesten onder ons zijn deze concepten helder en concreet. Alsof ze 'natuurlijk' zijn. Deze aanduidingen kennen echter een geschiedenis. Ze zijn niet natuurlijk, maar sociaal-culturele constructies uit de tweede helft van de vorige eeuw. Sterker nog, deze aanduidingen komen voort uit dezelfde discursieve en abstracte wijze van redeneren als de geopolitieke definitie van het Westen.

Ik schep die oppositie niet, dat doe je zelf: jij vindt dat de definitie van het begrip 'Westen', welke in de sociale-geografie bekend gestaan heeft als de 'Eerste Wereld', zoals jij die gewoon bent te gebruiken en welke in jouw vakgebied (kennelijk) een gangbare term is voor een soort meta-werkelijkheid en een heel normaal verschijnsel is, ik herken die echter niet. Jij mag best veronderstellen dat ik die eigenlijk zou moeten zien maar ik weet gewoonweg niet waar je precies op doelt. Gebrek aan kennis? Misschien, maar ik voel me net zozeer cultureel verwant aan een willekeurig persoon uit Kuala Lumpur als aan iemand uit Lhasa of Athene, namelijk bijna niet!
Verder stel ik vast dat als men er voor kiest om een antropologische definitie van het 'Westen' te introduceren dat dit impliceert dat er ook een dergelijke versie van 'Noorden' of 'Midden' moet bestaan. 

Als men een beetje naslagwerk verricht in de wijze van conceptualisatie van deze aanduidingen, dan komt men zelf tot de conclusie dat er sprake is van een zekere mate aan abstractie. Deze conceptualisaties komen allen voort uit denkprocessen en denken is niet concreet, maar abstract van aard. Dat men de fysisch geografische duidingen als natuurlijk of concreet ervaart is simpelweg te wijten aan een gebrek aan 'denken'. Zolang men niet nadenkt over zulke zaken, dan behouden deze hun illusionair natuurlijk overkomen. Maar goed, dat is gezien vanuit de filosofie. Vanuit de antropologie zijn overigens ook andere non-discursieve manieren bekend van waaruit men met 'doxa' kunt breken, zoals trance-reizen en possession rituals.

Tja, dat is natuurlijk zonneklaar: semantiek gaat nu eenmaal gepaard met abstracties anders kun je aanduidingen niet in andere woorden dan aanwijzende voornaamwoorden vatten. Stel je een omgekeerde situatie in een gesprek voor en neem jouw stellingname in, de totaal open geest ten opzichte van de 'abstracte' conceptualisaties:

"Dit is een kruk."
"Nee, dat is een panne(n)koek, want dit voorwerp is plat, bruin, en rond."
"Nu jij dit zo vaststelt dan vermoed ik dat je gelijk hebt maar wij noemden het altijd een 'kruk', er zitten namelijk  wel pootjes onder."
"De dogma's achter je ontologisch paradigma maken het je moeilijk om het als een panne(n)koek te zien."
"Ik blijf erbij dat het een kruk is, maar ik wens je wel een smakelijk eten."

Snap je?   

Bovenstaande problematiek in je beargumentatie hangt nauw samen met je verwijzing naar het 'existentialistische'. Sorry, maar hier zullen we tevens in de abstractie moeten gaan. Laat we beginnen met Heidegger en Karl Jaspers.  Twee existentialisten. Heidegger maakte een onderscheid tussen een authentiek Dasein en een inauthentiek Dasein, waarbij Dasein verwijst naar de existentiële conditie van de mens als een zijnde-in-de-wereld. Oftewel, de existentiële conditie van de mens is dat deze in de wereld leeft. Volgens Karl Jaspers is een authentiek Dasein, dat hij overigens 'Existenz' noemt, een modus van bestaan waarbij men het oneindige als de oorsprong van het menselijk bestaan tegemoet treed en deze in diens leven integreert. Existenz ligt niet voor de hand. Deze moet men actualiseren. Iemand die diens Existenz heeft geactualiseerd is een mens die breekt met het alledaagse en nieuwe mogelijkheden van bestaan creëert. Een inauthentiek Dasein daarentegen is een modus van bestaan waarbij men opgaat in het alledaagse en de consensus van de grijze massa omarmt.  In deze modus van bestaan doet en denkt men zoals 'zij' (Bourdieu' orthodoxy) dat doen. Een dergelijk menstype noemt Heidegger 'Das Man'.  Vanuit Nietzsche gezien is Das Man, die alles accepteert of aanneemt,  een ezel die op alles 'ieh-ja ieh-ja' zegt. Een inauthentiek Dasein is een bestaanswijze waarbij men diens rug heeft gekeerd tot de oneindigheid van de kosmos en zich uitsluitend tot het sociale beperkt. Peter Sloterdijk zou deze levenshouding als 'cynisch' aanduiden, dat hij definieert als een 'verlicht vals bewustzijn'. Een cynische levenshouding houdt in dat men vanuit de Verlichting gezien wel degelijk op een kritische wijze bewust is van de beperkingen van de sociaal-culturele situatie waarin men verkeerd, maar dat men zich uit dwang der dingen en uit zelfbehoud alsnog hieraan overgeeft. En zoals jij schrijft ben je wel degelijk bewust van de beperkingen van je opvattingen. Ook Sloterdijk ziet het door hem gedefinieerde cynisme als een houding dat zich afwend van het leven zelf. De modus van bestaan die jij proponeert, namelijk een existentiële conditionering waarbij men de dingen moet accepteren zoals deze  "natuurlijkerwijs"overkomen, is niets anders dan een inauthentiek Dasein. Dat jij de realiteit vanuit zo'n bestaanswijze tegemoet wil treden is enkel en alleen jou keuze. Een dergelijke bestaanswijze is echter niet zo natuurlijk of vanzelfsprekend zoals het door jou gehanteerde 'existentialistische' in eerste instantie de indruk kan scheppen.

Heidegger, Jasper, Sloterdijk, Dasein, Existenz? Wat bedoel je nu te zeggen, je begint weer namen en begrippen op te lepelen zonder daadwerkelijk iets over te brengen: dàt is nou retoriek! Sloterdijk en Heidegger ben ik wel eens tegengekomen tijdens het lezen, stukjes tekst van en over de beide heren. Het blijven meningen, of mijn mening in jouw ogen minder relevant is dan die van hen (dat lijkt of blijkt zo te zijn) interesseert me niet zoveel. Ik vind het wel treurig om te moeten constateren dat je meent te moeten ageren tegen het 'Westen' (wat dat ook precies moge inhouden) terwijl je in de vorming van je 'mening' louter en alleen die van anderen propageert.     
Ik vind het een pré dat woorden die ik gebruik natuurlijk overkomen bij de begrippen die ik daarmee aan probeer te duiden, actualisering of niet: authenticiteit eisen is in mijn ogen precies het soort 'luxe' denken waar jij en ik onze vingers niet aan moeten willen branden.
Wat jij cynisch noemt is in mijn optiek eerder realistisch: je mag je van mij best op het pad begeven waarin je op oorspronkelijk manier je eigen ontologieën en semantiek samenstelt maar ik durf niet op subiete wijze te stellen dat jij daar een gelukkiger, beter of oorspronkelijker wezen van gaat worden.
Wees in dit licht trouwens blij dat je geen Hindoe bent, over 'vastleggen' gesproken........   

Verder wil ik je ook dit nog even meegeven: je verwijst naar hartenlust naar allerlei filosofen en schrijvers, waaronder bijvoorbeeld Dussel. Dussel is, voor zover ik het kan overzien, een filosoof die er een enigszins socialistisch wereldbeeld op nahoudt. Leuk, maar dat is precies waar jij de vinger op de zere plek meent te moeten leggen: hij is ook 'Westers' en is daarmee feitelijk voor zijn beurt aan het spreken doordat objectiverende normatieve uitspraken door het subject het subject zelf niet goed mee kùnnen nemen in de door hem of haar gepleegde conceptualisaties; ook zijn abstracties zijn subjectief, net als die van mij of jou. Bovendien is de oorsprong van Dussel zijn 'school of thought', als zijnde een 'links' denker, net zo discutabel als de kolonialistische ideeën waartegen jij ageert, net zo 'Westers' zo u wilt. Dat laatste is iets meer verborgen en is geen onderdeel van je geschiedenisles op school geweest, voor zover je geschiedschrijving of het geschreven woord sowieso  nog accepteert.
Enfin: wat ik nú uit je woorden destilleer is dat jij de oorsprong van je eigen ontologieën niet (meer) accepteert.